آب‌نبات چوبی آویزان و هویج‌های سرگردان

نه اینکه علیرضا دلِ خوشی از مدرسه داشته باشد، نه. آنجا هم همین‌طور بود. بچه‌ها برای خنده کله‌ی علیرضای کوچولو را توی تراش می‌کردند یا او را به آدامس می‌چسباندند و از زیر میز آویزانش می‌کردند. خانم معلم هم که اصلاً علیرضا را نمی‌دید. یک عینک ته‌استکانی گنده هم می‌زد، ولی باز علیرضا را نمی‌دید، اما علیرضا اصرار داشت که آدم است. درست مثل یک هویج بود که از رنگش، از درازی‌اش و از کله‌ی سبزش پیداست که هویج است و خودش هم همه‌جا می‌گوید: «من هویجم!» توی شیرین‌پلو باشد یا عدس‌پلو، توی آب‌میوه‌گیری باش…